Herman Frans Martha Brusselmans (Hamme, 9 oktober 1957) is een Vlaams schrijver, dichter en columnist.

Brusselmans werd geboren in Hamme, Oost-Vlaanderen. Eind jaren zeventig was hij een vrij succesvolle voetballer. Hij speelde linksbuiten bij Vigor Hamme en Sporting Lokeren, en momenteel heeft hij een eigen minivoetbalclub: De Woody’s, vernoemd naar zijn overleden hond Woody. In 1981 trouwde hij met Gloria Van Iddergem en vestigde zich in Iddergem. In 1986 verhuisde hij naar Gent. Het huwelijk strandde in 1991. In 2005 trouwde hij zijn tweede vrouw Tania De Metsenaere. De relatie eindigde in 2011.
Brusselmans studeerde Germaanse filologie aan de Universiteit van Gent, waarna hij in een bibliotheek van een ministerie in Brussel ging werken. Over deze tijd in zijn leven gaat zijn doorbraakroman De man die werk vond uit 1985. De hoofdpersoon, de zonderlinge bibliothecaris Louis Tinner, slijt zijn werkdagen met drinken en fantaseren over het koffiemeisje. Het boek schetst met zijn neerslachtige ondertoon een goed beeld van de jaren tachtig. Het wordt door velen beschouwd als zijn beste werk en kreeg in 1998 een vervolg: Nog drie keer slapen en ik word wakker. Een derde boek in deze reeks verscheen in 2010 en heet Trager dan de snelheid.
Brusselmans vormde samen met Tom Lanoye en Kristien Hemmerechts een nieuwe lichting in de Vlaamse literatuur die begin jaren tachtig opkwam. Zijn werk wordt gekenmerkt door een hoog autobiografisch gehalte en drank, seks en verveling zijn terugkerende thema’s. Ook wordt in zijn boeken vaak gerefereerd aan het leven op het Vlaamse platteland van de jaren zestig, de tijd en de omgeving waarin Brusselmans opgroeide. Een boek dat zich afspeelt in deze tijd is Het einde van mensen in 1967 (1999). Hierin weeft Brusselmans vier korte verhalen in elkaar.
Zijn bekendheid heeft Brusselmans, buiten zijn boeken, te danken aan zijn verschijning in de media. Zo had hij in 1991 een eigen rubriek in Het Huis Van Wantrouwen, waar hij bekend werd met de uitspraken ’Doch dit alles terzijde’ en ’Bedankt voor uw wáándacht!’ Hij is vaak te zien in talkshows en discussieprogramma’s, schreef voor het (ter ziele gegane) satirische blad De Zwijger, heeft al jaren een wekelijkse column in het weekblad HUMO (die hij midden jaren negentig ook voordroeg op de VPRO-radio onder de titel Val dood!), en staat (net als in zijn boeken) vaak garant voor provocerende uitspraken. Een beledigende opmerking over modeontwerpster Ann Demeulemeester in zijn boek Uitgeverij Guggenheimer (1999) leverde hem een proces op. Het boek was enige tijd niet verkrijgbaar.
Brusselmans is een van de meest verguisde Vlaamse schrijvers. Men heeft vooral kritiek op de eentonigheid van zijn oeuvre, de schuttingtaal en de platte seksueel getinte uitspraken. Veel boeken gaan over zijn leven als beroemd schrijver en bevatten gescheld op zijn omgeving en collega-schrijvers. Door critici wordt hij hierom en om zijn vele optredens in de media vaak niet serieus genomen. Ondanks de kritiek is zijn werk populair, vooral bij een jong publiek, en hij groeide uit tot een van de best verkopende schrijvers van Vlaanderen.
Als veelschrijver brengt Brusselmans soms wel twee boeken per jaar uit en zijn oeuvre omvat inmiddels meer dan vijftig boeken. In 2007/2008 schreef hij een trilogie over de bizarre schrijver Danny Muggepuut, befaamd worsteter (liefst staand), bierdrinker en nonsenskletser over de Tweede Wereldoorlog, bizarre seks, homo’s, negers en andere minderheidsgroepen. De drie delen, Muggepuut, De perfecte koppijn en Toos, zijn ook goed los van elkaar te lezen.
Bij alleen boeken blijft het niet. In 2007 is zijn roman Ex-drummer verfilmd als Ex Drummer door de Vlaamse regisseur Koen Mortier. De film werd door de meeste critici afgeprezen en de mening van het publiek was sterk gepolariseerd.